Hjå Ståle på skrift sa eg for nokre dagar sidan mi meining når det gjeld bøker som det vert snakka og skrive mykje om, og som får andreutgåvene sine påsmurt sitat frå kjende personar om kor godt dei likte bøkene. Ofte får slike storfokuseringar meg til å rygge, men i fjor las vi ei slik bok, Khaled Hosseinis Drageløperen, i lesesirkelen min. Eg likte historien, men var ikkje overbegeistra for språket i romanen. Dessutan tykte eg ikkje at boka var så fantastisk som ”alle” ville ha det til. Det luraste for meg er nok å vente til stormen om slike bøker har lagt seg, og deretter vurdere om det er bøker eg kan tenkje meg å lese. Då vert det ikkje så mange forventningar å leve opp til under lesinga, og boka får truleg ei meir rettferdig behandling av mitt kritiske blikk.
Dei siste dagane trur eg likevel eg har lese ei slik bok. Eg skriv trur, for eg hadde ikkje høyrt om boka før ein god kollega av meg instendig anbefalte Cecilia Samartins Señor Peregrino (Juritzen 2008) til meg. Eg reserverte boka, og ei vekes tid seinare låg ho i hylla mi. I paperback-utgåve og med ikkje mindre enn fem sitat på seg. Eg oversåg sitata og starta rett på. Det gjorde eg lurt i. Dette var verkeleg ein fin roman.
Jamilet er ei nydeleg jente, men har eit stort og skjemmande fødselsmerke som går frå nakken og ned til knehasane. Sjølv om jordmora får taleforbod om dette, er dette ei for stor hending til at ho klarer å halde munn. Snart veit alle i den vesle, meksikanske landsbyen at ungen har fått djevelens merke på seg. Mor hennar bekymrar seg for korleis det skal gå med dottera, og sender gjennom heile Jamilets oppvekst stadig bod på nye menn som meiner dei kan hjelpe til med å få merket til å forsvinne. Ingen av dei lukkast i dette. Då mor til Jamilet etter mange år frå høyre frå ein amerikansk lege at fødselsmerket ikkje kan takast bort, får ho hjarteattakk, og døyr seinare av dette. Men Jamilet sjølv har ikkje gjeve opp håpet om at merket kan fjernast, og drøymer om å reise nordover, til USA, for å få gjort noko med det.
Dei siste dagane trur eg likevel eg har lese ei slik bok. Eg skriv trur, for eg hadde ikkje høyrt om boka før ein god kollega av meg instendig anbefalte Cecilia Samartins Señor Peregrino (Juritzen 2008) til meg. Eg reserverte boka, og ei vekes tid seinare låg ho i hylla mi. I paperback-utgåve og med ikkje mindre enn fem sitat på seg. Eg oversåg sitata og starta rett på. Det gjorde eg lurt i. Dette var verkeleg ein fin roman.
Jamilet er ei nydeleg jente, men har eit stort og skjemmande fødselsmerke som går frå nakken og ned til knehasane. Sjølv om jordmora får taleforbod om dette, er dette ei for stor hending til at ho klarer å halde munn. Snart veit alle i den vesle, meksikanske landsbyen at ungen har fått djevelens merke på seg. Mor hennar bekymrar seg for korleis det skal gå med dottera, og sender gjennom heile Jamilets oppvekst stadig bod på nye menn som meiner dei kan hjelpe til med å få merket til å forsvinne. Ingen av dei lukkast i dette. Då mor til Jamilet etter mange år frå høyre frå ein amerikansk lege at fødselsmerket ikkje kan takast bort, får ho hjarteattakk, og døyr seinare av dette. Men Jamilet sjølv har ikkje gjeve opp håpet om at merket kan fjernast, og drøymer om å reise nordover, til USA, for å få gjort noko med det.
Viss du ikkje har høyrt så mykje om denne romanen at du har fått overdose allereie, er det ein roman som er vel verdt å lese!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar