Arto Paasilinna: Harens år

I mange år las eg bare norsk og svensk litteratur (og mykje av det var krim). Eg veit ikkje kvifor, men eg er nok nokre gonger (men slett ikkje alltid) av av den typen som tykkjer at det kjende er det tryggaste. Det norske og svenske landskapet og livet kunne eg identifisere meg med, så dermed valde eg bøker derfrå. Eg veit ikkje, det var vel litt tilfeldig og. I alle fall har ting endra seg: Med lesesirkelen var det brått ikkje bare eg som bestemde kva som skulle lesast, og dermed fann eg ut (surprise, surprise) at det var eit vell av god litteratur der ute - frå alle verdsdelar. Dermed kjem bøker som eg elles aldri ville vurdert å lese, som Harens år, med i utvalet av bøker som kan hende er lesverdige, og derfor kan lånast heim. Då det skulle bunkrast bøker før ferien, hamna den i bunka, og vart temmeleg raskt teken fram for å lesast.

Vatanen, ein finsk journalist, og fotografkollegaen hans er ute på oppdrag på den finske landsbygda, og køyrer i vanvare på ein liten hareunge. Medan fotografen vil køyre vidare, vil Vatanen stoppe og ta seg av haren, og det endar med at journalisten gjev seg ut på ei (endelaus?) ferd i skog og mark og landsbygd, der han møter mange rare personar, og kjem oppi nokre merkelege hendingar. Eg kosa meg med denne boka i starten; ho var lettlesen og underhaldande, og eg lo høgt fleire gonger. Men på eit eller anna tidspunkt var eg metta. Eg veit ikkje om det var humøret mitt eller boka, men i alle fall la eg ho hardt frå meg då eg var over halvvegs (og det gjer eg svært sjeldan; 30 sider plar halde for å sjå om boka er noko for meg eller ikkje), og har sidan ikkje sett på henne. Det vart for mykje finsk meiningsløyse, som ein overdose Kaurismäki-filmar (5 på ein kveld, eller der omkring, viss de skjønar kva eg meiner?), eller kan hende humoren eg slutta å skjøne. Var i ferd med å levere henne inn att til biblioteket, då eg kom på at eg kan hende måtte blogge om henne for å høyre om andre sine erfaringar.