Tek i dag med eit vakkert dikt av Arvid Torgeir Lie. Kvar gong eg les det kjenner eg ei sår kjensle inni meg, fordi dette er ei redle også eg innst inne har, sjølv om det nok eigentleg er ei grunnlaus redsle.
Du
Redd for at du ein dag plutseleg
dukkar opp hjå meg
og seier at vi har vore
lenge nok saman nå,
og at du vil vende attende til ditt
einstad bak i tida
som om ingenting var hendt.
Her.
for 11 måneder siden
1 kommentar:
Jeg har på en måte vært der. Det vil si, opplevd det man frykter i diktet. Men det verste er nok frykten...
Legg inn en kommentar