”Ein vakker dag kjem ho nok heim, tenkte Piip mens ho la seg tettare inntil Pappafuglen.” (Frå Ingeborg Eliassen: Ein vakker dag, Orkana, 2008: siste oppslag.) Ein vakker dag er forteljinga om to fuglar som ventar på at egget deira skal kome ut. Det er også forteljinga om korleis hofuglen, etter at egget har blitt lagt i reiret, flyg vekk, og let hanfuglen ta seg av eggklekking og fuglungemating aleine.
Perspektivet i forteljinga (etter at Mammafuglen har flyge sin veg), bytar mellom Mammafuglen og fuglungen som vert klekka ut, Piip. Mammafuglen tenkjer på ungen som er utklekt, og bestemmer seg for å fly heim til ungen sin ”ein vakker dag”, men det er stadig noko som kjem i vegen for dette. Piip saknar å ha ei mor, og partia der vi får høyre om korleis Piip har det, har eit sårt, men håpefyllt drag.
Boka er nydeleg illustrert av Justyna Nyka, og oppslaga er vakre, sjølv om eg tykkjer det var snodig med både stor skilnad på punktstorleik og tekstmengd på dei ulike oppslaga. I biletbøker vert det ofte brukt som effekt, og illustrerer til dømes kor viktig nokre ord er, eller kor høgt nokre av karakterane snakkar. Her ser det ikkje ut til å vere nokon spesiell grunn. Kan det vere for å spare oppslag?
Ein vakker dag er ikkje ei typisk happy ending-bok, og seksåringen min, som har levd eit trygt og skjerma liv til no, såg på meg og kom med eit sårt ”Ja, men...?” då eg hadde lese boka ferdig for han. Deretter ein lang tenkjepause. ”Det kjem nok eit framhald på den boka der,” sa han, litteraturkjend og skråsikker. Eg var ikkje heilt av same oppfatning, men vakta meg vel for å seie det høgt. Og er glad at det kjem ut eit så stort mangfald med bøker for ungar i dag. Denne gjer både barna og dei vaksne rikare, trur eg.
Perspektivet i forteljinga (etter at Mammafuglen har flyge sin veg), bytar mellom Mammafuglen og fuglungen som vert klekka ut, Piip. Mammafuglen tenkjer på ungen som er utklekt, og bestemmer seg for å fly heim til ungen sin ”ein vakker dag”, men det er stadig noko som kjem i vegen for dette. Piip saknar å ha ei mor, og partia der vi får høyre om korleis Piip har det, har eit sårt, men håpefyllt drag.
Boka er nydeleg illustrert av Justyna Nyka, og oppslaga er vakre, sjølv om eg tykkjer det var snodig med både stor skilnad på punktstorleik og tekstmengd på dei ulike oppslaga. I biletbøker vert det ofte brukt som effekt, og illustrerer til dømes kor viktig nokre ord er, eller kor høgt nokre av karakterane snakkar. Her ser det ikkje ut til å vere nokon spesiell grunn. Kan det vere for å spare oppslag?
Ein vakker dag er ikkje ei typisk happy ending-bok, og seksåringen min, som har levd eit trygt og skjerma liv til no, såg på meg og kom med eit sårt ”Ja, men...?” då eg hadde lese boka ferdig for han. Deretter ein lang tenkjepause. ”Det kjem nok eit framhald på den boka der,” sa han, litteraturkjend og skråsikker. Eg var ikkje heilt av same oppfatning, men vakta meg vel for å seie det høgt. Og er glad at det kjem ut eit så stort mangfald med bøker for ungar i dag. Denne gjer både barna og dei vaksne rikare, trur eg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar