Ferdig?

Ein kan vel neppe nokon gong bli ferdig med ei bok som Gifttreet, men no har eg i alle fall lese henne ut. Eg overlet til Siri å fortelje om henne, men vil bare vise til at boka no er komen inn under Mine favorittar. Og eg stuper til biblioteket for å finne meir av Barbara Kingsolver. Må nok ha ein romanlesepause etter denne, elles vert det urettvist overfor neste bok. Aviser, juleblad (!) og bloggar får vere lesestoffet mellom juleførebuingane denne veka.

Gamle bøker om igjen

Eit par bøker før eg starta på Gifttreet gjorde eg noko som eg ikkje har gjort sidan Vigdis Hjorts Anne + Jørgen = sant, trur eg. Eg las ei bok som eg har lese før. Boka som fekk æra av å vere den einaste dobbeltlesne boka i mitt vaksenliv var Anna Gavaldas Saman er ein mindre aleine. Den er, som ein sikkert vil forstå, ei av mine absolutte favorittar. Og eg må seie at ho gav meg like mykje glede denne gongen som ho gjorde for eitt års tid sidan. Eg angrar ikkje eit sekund på dobbeltlesinga.

Siri på Bookhouse girls spurde for nokre veker sidan lesarane sine om kva for bøker eller filmar dei gret av. Det er sjeldan eg gret av bøker (den førre var Tore Renbergs Kompani Orheim), men eg gret ofte av filmar. Men bøker set meg likevel ofte i bestemte stemningar. Eg vert oppstemt av bøker som Saman er ein mindre aleine, og kan motsett også bli svært nedstemt av ein del bøker. Så ein av grunnane til å lese Gavalda om att, var jo og å kome i godt humør.

Skumle anbefalingar

No har Barbara Kingsolvers Gifttreet lege i har-lyst-å-lese-hylla mi sidan i sommar. Eg lånte henne fordi eg hadde lyst til å lese henne. Det har blitt nokre fornyingar. For eg har liksom ikkje heilt visst om eg skulle tore å starte likevel. Siri på Bookhouse girls har skrive at dette er ei av dei beste bøkene ho har lese. Og dermed fekk eg jo lyst til å lese henne. Men så er det det der med forventningar, då. Tenk om eg ikkje skulle like henne fordi eg hadde for høge forventningar til henne? Så ho har altså blitt liggande. Og kvar gong det var tid for å starte på ei ny bok, heldt eg henne i handa og tenkte: Skal eg starte på denne, tru? Men nei: Torer ikkje! Men no har motet endeleg kome, og eg har starta. Og det er eg verkeleg glad for! Eg er bare eit par kapittel i veg, men det er ei fascinerande forteljing.

Økland-favorittar 1

Einar Øklands barnelitteratur har ein heilt spesiell plass i hjartet mitt. Han har så mange fine og underlege tekstar! Her er det diktet eg likar aller best, frå barnebokdebuten Du er så rar (Samlaget, 1973):



Grøn mose

I den grøne mosen
har regnet krope ned.
Set deg i den grøne mosen
så skal du kjenne det.

Ønskebok

Sjølv om opninga var i slutten av september, har førebels ingen (så vidt eg har klart å følgje med på) blogga om onskebok.no . Så no må eg til pers. Ønskebok er ein nettstad der ein kan finne bøker på ein annan måte enn ein kan gjennom andre kanalar. Søker ein på nettet eller i bibliotekkatalogar, må ein som regel vite forfattarnamn eller tittel for å finne fram til bøker.

På eit bibliotek kan bibliotekaren (-ane) gje deg anbefalingar. På Ønskebok kan du spørje mange bibliotekarar på ein gong, utan å snakke med dei, og du kan leggje inn i kor stor grad kriterium som blant andre lett/krevjande, glad/trist, kort/lang skal vere til stades i den boka du ønsker å lese. Om du vil kan du velje kva for stad i verda (eventuelt i ei tenkt verd) handlinga i boka skal finne stad i, kva for kjønn hovudpersonen skal ha eller om boka skal vere på nynorsk, skal vere ei lydbok, eller og skal finnast som film.

Som bibliotekar er eg jo programforplikta til å formidle nettstaden onskebok.no til lånarane mine, og dermed må eg jo prøve sjølv først! Morosamt. Annleis. Men etter nokre få gonger, og sjølv om eg har eit stort håp om at dette skal bli stort, flott og mykje brukt, er det dessverre slik at eg merkar: Det er ikkje slik eg finn fram til bøker. Men det er kanskje fordi eg har så god tilgang til bøker på jobben? Eller fordi eg ikkje har hatt tid/krefter/overskot nok til å setje meg ned lenge med dette? Kva tykkjer de der ute om Ønskebok?

Sol

Eva Jensen kjenner eg best som barnebokforfattar. Hennar Alle i Alta kan, Tre høns på plenen og fire egg og Alt kan begynne med kvitt er heilt fantastisk lesnad. Og ser ein og på illustrasjonane til Gry Moursund - og det gjer ein jo - vert det tilsaman ei stor oppleving både for små og store. For ikkje lenge sidan kom eg og over eit dikt frå "vaksenforfattaren" Eva Jensen (frå Plukke stjerner med hendene, Samlaget 1997):




Framfor meg på bussen sat ein mann med gult hår.
Eg bøygde meg sakte fram og kyssa han i nakken. Det var
akkurat så godt som eg hadde trudd. Han lét avisa falle ned
i fanget.
Sjåfør! Få ho ut!
Eg lente meg like sakte tilbake og såg ut.
Eg meiner det var sol den dagen.

Å lese andre sine bloggar

Eg er ein stor beundrar av bloggen Bookhouse girls. Det var den første bokbloggen eg las. Eg fekk tips av ein lånar (takk, Astri!), og har lese bloggen jamnleg sidan eg oppdaga han. Siri skriv godt om bøkene ho har lese, og får meg svært ofte til å setje dei på eiga leseliste. Men sjølv om innlegget er godt skrive, er det slett ikkje alltid eg er samd med henne i begeistringa for ei bok. Men av og til fell smaken saman. No sist var det Audrey Niffeneggers Den tidsreisendes kvinne (Aschehoug 2006). Innlegget til Siri var det som fekk meg til å låne boka, og eg vart bergteken. Og sjølv eg, som nesten aldri kjøper bøker, er samd i at dette er ei eige-sjølv-bok. Ho står herved på ønskelista mi til jul.

Skrekkeleg lenge

Eg må gjere plass til eit dikt igjen, og tek fram eitt av Ingvar Moe, frå Barre litt, altså (Eide, 1989).



Perspektiv

Du ska skaffa deg frø
før moldjordo fryse
Du ska ulma og glø
mens endå du lyse
Du må handla litt fort,
for butikkane stengje
Me ska leva så kort
og vara daue så skrekkjele lengje

Du ska dansa kvar dans
mens tonane strøyme.
Og drikk uten stans
nå’ livet det fløyme
Men rot di kje bort
dei draumar du vrengje
Me ska leva så kort
og vara daue så skrekkjele lengje

Nå’ hu ber deg bli,
så skund deg å svara
D’e dårligt me ti’,
men la di då vara
tå finaste sort
dei ordo du slengje
Me ska leva så kort
og vara daue så skrekkjele lengje

Så kom an og lev,
for sjøl om du tøkje
at livet e strev,
så e der så møkje
du aldri får gjort
Og sorgjo, hu sprengje
Me ska leva så kort
og vara daue så skrekkjele lengje

Nestennedlegging

I førre veke var det like før eg la ned heile bloggen. Men no er eg glad for at eg ikkje gjorde det likevel. Og glad for fine tilbakemeldingar frå kollegaar og andre bloggarar. Og sidan den "gamle" skattkista mi nyleg blei etterlyst, er det på tide å vise henne fram her. Den gamle skattkista er ei liste. Eller rettare: Mange lister. Og det er lettare å oppdatere lister enn å oppdatere bloggar. Derfor vert nok den gamle skattkista oppdatert oftare enn den nye. Og sidan den gamle skattkista også er ein god arbeidsreiskap for meg sjølv, er det nok den som lever lengst.

Hyllelusking

Oppmuntra av kor vellukka det blei å velje bok ut frå omslag sist - Safrankjøkkenet var ei god bok som eg håper å kome tilbake til her i bloggen etter at lesesirkelen har teke henne for seg - tok eg med meg ei ny bok heim her forleden. Sette på plass bøker og kom over Katarina Danielssons Livet vinker (som en Kurt), utgjeven på Gyldendal i 2003. Det var forresten meir tittelen enn eigentleg omslaget som fenga, men det var vel ein kombinasjon. Og nok ein gong vart det blink. Dette er ikkje stor litteratur, men ho gjorde meg godt. Og eg var framleis i ei slik form at eg trengde ei bok som kunne gjere meg godt. Rygger de om eg skriv småkoseleg? Håper ikkje det, for det er godt meint. Lett og fint når du treng litt lett og fint. Men ikkje lettvint, altså. "En uhøytidelig og fin debut", skreiv Anne Cathrine Straume i NRK.

Tragisk komedie? Komisk tragedie?

Har ledd og kost meg gjennom Noe til besvær, og er svært nøgd. Las ho nokre dagar der eg var sliten og trøytt, så låtten vart rein medisin. Og utan biverknadar! Bortsett frå at eg jo vil ha meir Haddon. Så eg får ta eit grundigare søk. Eller lese noko anna fint.

Mark Haddon-kos

Eg har tidlegare i bloggen fortald litt om Mark Haddons Den merkelige hendelsen med hunden den gangen, som eg likte utruleg godt, og som var heilt annleis enn noko anna eg har lese. Måtte jo derfor fluksens finne ut om Haddon hadde skrive andre romanar som har kome ut på norsk. Og i mitt bibliotek fanst ei av i år: Noe til besvær. Denne var utlånt, så det tok litt tid før eg fekk henne, og eg har dessutan venta litt med å starte med henne, men no er eg i gang. Og eg kosar meg! Og boka fenger meg på ein heilt annan måte enn den førre. Eg vart riven med i forteljinga allereie på første side, og må gje dykk eit sitat for å vise kva eg falt for:

"Det begynte da George sto og prøvde en svart dress hos Alders uken før Bob Greens begravelse. [...] Han hadde tatt av seg buksene og var i ferd med å ta på seg dressbenklærne da han la merke til en liten oval flekk på hoften, den var mørkere enn huden omkring, og den flasset litt. Han kjente kvalmen stige og måtte tvinge tilbake litt oppkast som dukket opp i svelget.

Kreft. [...]

Han ville bli nødt til å ta livet av seg."

Frå Mark Haddon Noe til besvær, Pax 2007, s. 1-2

For meg vert dette både tragisk, komisk og interessant. Det handlar slett ikkje om sjølvmord heile tida, og synsvinkelen i boka skiftar mellom George, kona Jean, dottera Katie og sonen Jamie. Eg har ikkje kome så veldig langt enno (s. 134), men dette er ei bok som eg koser meg med og som eg vil anbefale til andre.

Lekkert omslag

Har endeleg fått heim Safrankjøkkenet av Yasmin Crowther som vi skal lese i lesesirkelen til neste gong. Boka kom på norsk i fjor, og har lenge stått å freista meg med lekkert omslag. Så då ein storlesande lånar kom og fortalde at det var den beste boka ho hadde lese på lenge, bestemde eg meg for å ta ho med i forslagshaugen til lesesirkelen. Og no er ho vald. Eg gler meg!

Meir kjærleik

Etter postitive tilbakemeldingar, blant andre frå Leselama, vel eg å ta med eit kjærleiksdikt til. Denne gongen av Paal Brekke, frå Roerne fra Itaka (Aschehoug 1960).



Barnslig: Til min hustru

En måke, skrikende av ensomhet
er min forelskelse
sirklende over deg
Du vasker håret nemlig
Skjult som av drivende brun tang
er ditt ansikt
og din nakne rygg et lysende svaberg
Jeg må ned med kinnet mot det
Jeg må kjenne om det smaker salt av sjø
og sol
og lekende bølger
Gi deg, roper du
Jeg drukner i vasken, roper du
Og i en brottsjø skyller du meg ned
av svabeget, tang-omdasket
men med en sprellende havfrue
i armene

Ungjenter i romanform

Sidan sist har eg lese ferdig Bente Clods trilogi Englekraft (2004), I vilden sky (2005) og Himmelfall (2006). Eigentleg er dette ungdomsromanar, men kva gjer vel det? Vil ein ha ei god leseoppleving, kan ein fint heve seg over båsane litteraturen vert sett i. Og dette er verkeleg gode leseopplevingar for meg. Hovudpersonen Thilde er 19 år og bur i København der ho prøver å bevege seg frå det rusmiljøet ho lenge har vanka i og inn i eit "streitare" miljø der ho prøver å lære meir om det ho likar best å gjere, nemleg synge. Bøkene er godt skrivne, og eg føler meg ofte jaga gjennom sidene, for tempoet skiftar etter Thildes sinnsstemningar. Eg har kost meg gjennom alle tre romanane og vil på det sterkaste anbefale andre å lese dei!

Etter Clods trilogi gjekk eg rett på Klasse av Curtis Sittenfeld. Denne hadde eg store forventningar til etter den gode anbefalinga hjå Bookhouse Girls. Men etter Bente Clod nådde ikkje denne opp. Jau då, eg småhumra litt, kjende meg absolutt igjen, og eg las heile romanen, noko som tyder på at eg ikkje akkurat mislikte han. Men det tok ikkje av for meg, og tidvis tykte eg at det vart litt langdrygt. Eg mistenkjer at den norske omsetjinga må ta litt av skulda for den langdryge kjensla, så eg burde nok ha lese originalen. Men ein stad inni meg finst det ei vegring mot å lese engelsk, og denne vegringa har eg enno ikkje klart å kome over. Dermed vart det norsk på Sittenfeld, sjølv om teksten nok dermed vart litt urettferdig behandla.

Har forresten ein plan om å lese alle sju Harry Potter-bøkene på engelsk etter at eg har lese den sjuande på norsk. Håper at eg dermed skal vinne over engelskvegringa mi.

No les eg Hanne-Vibeke Holsts Min mosters migrene eller hvordan jeg ble kvinne. Ikkje skjønnlitteratur, men god litteratur.

Dikt frå Asfaltblome

Dette diktet fann eg på bloggen Asfaltblome, og det greip meg. Må bare få vist det til fleire.



Min døde venn Kristian

Hver jul, påske og 17.mai får han besøk
av oss. Krans på snøen, krokus, påskeliljer
og rosetre. Ugress.

Ungen min ble fotografert på gravkanten under
et besøk, smilende som på sengekanten til en
frisknet. Moren hans var støtt av det fotografiet.
Ubetenksomt av meg å gi henne det. For henne
er han som en kronprins Olav
under krigen under
bjerketreet.

Jeg hadde han naken i senger, alltid fotbladene
utenfor sengekanten, og for korte dyner. Da han
ble lagt inn på hospitalet, ble jeg pleier. Ga ham
kam og speil og sigaretter, sang for da han ble
for trett til å synge og ville dø.

Jeg, som var hans forlovede
giftet meg med andre menn, lette i alles øyne
etter et glimt av hans humor.

Krans, liljer og roser gir jeg ham, slik det ventes
i vår Kulturkrets.
En dag graver jeg ham frem. Skraper jorden kjærlig
bort fra kinnbeina. Plukker opp speilbiter og tenner
som han plysteret gjennom. Rydder unna stein så han
kan strekke seg i den altfor korte graven.



Cecilie Løveid, frå Mørkets muligheter, Swing 1976

Kjærleik

Kan vi få for mange gode kjærleiksdikt? Nei, eg trur ikkje det. Her er eit av Claes Andersson frå Jag har mött dem (1976).



Etude för sommarvind

Hon går med vinden i sitt hår
Jag älskar hennes sätt att gå
Jag älskar hennes sätt att gå
med vinden i sitt hår
Jag älskar sättet
vinden går i hennes hår
och vindens sätt
att gå i hennes hår
Jag älskar när hon går
Jag älskar hennes sätt att gå med vinden i sitt hår
Jag älskar vindens sätt med hennes hår
Jag älskar vindens sätt att gå i hennes hår
Jag älskar henne
då hon går med vindens sätt att gå i hennes hår
Jag älskar henne och jag älskar vinden
när hon går med vinden i sitt hår
och vindens sätt att älska hennes hår
Jag älskar henne när hon går med vinden i sitt hår

Romanlesing

Les eg ikkje romanar lenger? Jau, eg gjer det. Men eg manglar overskotet eg hadde i ferien til å skrive om kva eg har lese her i bloggen. Men ei lita liste over kva eg har lese og likt sidan sist kan eg spandere:

Selma Lønning Aarø: En rekke avbrutte forsøk (2007)
Anne B. Ragde: Ligge i grønne enger (2007)
Art Spiegelman: Maus (1993)
Helle Helle: Rødby-Puttgarden (2006)

I tillegg har eg byrja på og lagt bort eit par. Kva les eg no? Aviser. Skal snart starte på ein ny roman, men er ikkje sikker på kva for ein det blir. Har ein del alternativ, men eg landar nok på ein av dei nye teikneserieromanane eg lånte på biblioteket i sommar.

Dikta om paven

Dette og fleire flotte dikt om paven har Gro Dahle skrive om i debutsamlinga Audiens som kom på Cappelen i 1987.



Når paven blir trett
tar han tøflene av
og tasser med føttene
små hvite puter
over marmor og teppe
bort til senga
Ruller seg innunder laken
ruller seg godt innunder
laken og teppe
Krøller seg sammen
med den store katten
inntil den store
brunstripete katten
Og han får sove
nesten
med en gang

Meir lokal poesi

eg er
ingenting
er som meg




Helge Torvund (frå Opp i dagen, Samlaget 2005)

Ord frå meisteren

Tåre, du tarv ikkje falla

Det var lite for deg
men mykje for meg:
Eit smil då det galdt
og eit handtrykk var alt.

Tåre,
du tarv ikkje falla,
eg veit du er salt.


Olav H. Hauge

Sårt, men sant

Tek i dag med eit vakkert dikt av Arvid Torgeir Lie. Kvar gong eg les det kjenner eg ei sår kjensle inni meg, fordi dette er ei redle også eg innst inne har, sjølv om det nok eigentleg er ei grunnlaus redsle.


Du

Redd for at du ein dag plutseleg
dukkar opp hjå meg
og seier at vi har vore
lenge nok saman nå,
og at du vil vende attende til ditt
einstad bak i tida
som om ingenting var hendt.

Vakre ord for mimring

Dette diktet av Eeva Kilpis gjekk lesesalen rundt fleire gonger då eg studerte nordisk. Det byrjar visst å bli nokre år sidan, men ditet er like vakkert framleis, tykkjer eg.


Säg till om jag
stör, sa han när
han steg in, så
går jag med det
samma.
Du inte bara
stör, svarade jag,
du rubbar hela
min existens.
Välkommen.

Dikt

Tek med eit lite dikt frå ein lokal poet, Helge Torvund. Diktet er henta frå samlinga Opp i dagen, som kom på Samlaget i 2005.




Du legg handa di
inn i mi.

Verda tek ein pause.

Jodi Picoult: Min søsters vokter

Anna vert fødd for at blodet frå navlestrengen hennar skal redde søstera Kate, som har leukemi. 13 år gammal har ho gjeve både blodplater og beinmarg til søstera, og byrjar å lure på om ho ikkje har verdi som anna enn livreddaren til søstera. Etter fjorårets debatt om donorsøsken, er det fascinerande å skulle lese ein roman der du kjem midt inn i den etiske debatten.

Ei av dei første bøkene vi las i lesesirkelen var Heksene i Salem Falls av Jodi Picoult. Romanen handlar om ein lærar som er tiltalt for overgrep mot ei mindreårig jente. Alle lesesirkelmedlemmane likte boka godt, og det var ikkje lenge før eg las endå ein Picoult-roman, Den enkle sannhet, der ein død baby vert funnen i løa til ein Amish-famile. På baksideteksten på Min søsters vokter heiter det at "Jodi Picoult er en mester i å skrive innsiktsfullt og engasjerende om viktige etiske spørsmål". Det er eg samd i.

Forteljarstemmene i romanen skiftar. Det er snart Anna, snart mor hennar, far hennar eller andre i hennar nære omgangskrins som fører ordet. Det styrkar forteljinga og gjer ho endå meir interessant, tykkjer eg. Under lesinga av første halvdel er eg lukkeleg, og kjenner at Jodi Picoult nok ein gong har skrive ein roman av det verkeleg gode slaget. Men utover i andre halvdel byrjar småfeila og omsetjinga å irritere meg. Dei førre to eg las, var omsett av Sissel Busk. Denne er omsett av Heidi Grinde, og ho har slett ikkje gjort ein like god jobb. I tillegg må korrekturlesaren ha hatt ein litt dårleg dag. Dette bør ein kanskje heve seg over om ein sit med ein verkeleg god roman i fanget, men når siste side er lesen, sit eg att litt skuffa. Det vart rett og slett litt vel handlingsmetta og urealistisk på slutten. Som om forfattaren hadde litt for mange idear til korleis det skulle ende, og følte at ho måtte bruke alle på ein gong.

Er det likevel ein roman eg vil anbefale. Tja, eg trur det. Men meir som ein roman som gjev deg innsikt og tankar rundt etikken ved legaliseringa av donorsøsken enn som den perfekte forteljinga.

Dikt

Treet

Til Ivar


Gode vennskap vokser ikke på trær,
de er treet.
Røttene graver seg ned i feit eller karrig jord,
bardunerer stammen
og holder byggverket oppreist,
hver rottrevl et år.

Vårt vennskap har en skog av trevler,
et usynlig villniss i det fruktbare mørket.
Vill har vi aldri gått oss der,
men tråkket stier vi kan følge i blinde.

Kom igjen, kamerat.
Treet står, det er ikke meldt uvær
og rotvelte kommer aldri på tale.


Kolbein Falkeid
(frå Utestengt, Cappelen 2001)

Ein Holmås-klassikar til glede for nye lesarar

Dette diktet av Stig Holmås (frå Nok å ta seg til, Gyldendal 1974) dukka opp under rydding i gamle papir. Og eg måtte spørje meg sjølv: Finst desse lånarane i biblioteket anno 2007 og? Klagaren? Heilt klart! Men det er langt mellom klagarane. Det kyssande paret? Tja, nei. Ikkje i den vesle filialen min i alle fall, trur eg. Ser det ikkje heilt for meg. Men diktet er artig likevel.



Kjøssing i biblioteket

Hva gjør en bibliotekar
når et ungt par står og kjøsser
i en av bibliotekets kroker
(like ved lyrikkhyllen)?
Lånerne går omkring og skuler.
De to gir blaffen.
De kjøsser og kjøsser.

Hva gjør jeg
når det er jeg som har ansvaret
på denne vakten
og en av lånerne klager
fordi to unge mennesker står i en krok
(like ved lyrikkhyllen)
og kjøsser?
Går jeg da bort
og ber de to la være å kjøsse,
eller gir også jeg blaffen
og sier til ham som klager
at verden for eksempel er fri for alle?
Jeg kan kanskje be ham se en annen vei,
eller si at slik er nå engang de unge i dag
eller noe sånt.
Kjøssing i biblioteket,
hva gjør man med det?

Min jobb er å tjene folket.
Hvem er folket i dette tilfellet?
Han som klager,
eller de som kjøsser?
Begge parter,
skulle jeg tro.

Henning Mankell: Italienske sko

Ein må vere i det rette humøret for at bøker skal falle i smak, trur eg. Ei bok med lite handling passar ikkje når ein er i no-må-det-skje-mykje-humør. Og det gjeld sjølvsagt andre vegen og: Eg venta nesten eit år etter utgjevinga før eg las Jo Nesbøs Frelseren, sjølv om eg er svært glad i Harry Hole-historiene. Eg var bare ikkje i krim-humør.

Henning Mankells Italienske sko går sakte, og det skjer ikkje så mykje i hovudpersonen Fredriks liv. I alle fall ikkje i starten. Han har sjølv valt å trekke seg tilbake på ei øy, bare med selskap av hunden og katten sin. Og så maurtua han har i stova. Eg likte det rolege tempoet, og at ting ikkje skjedde hals over hovud. Det passa meg godt. Akkurat då. Har bare lese krim av Mankell før. Den er det klasse over. Og så kan han det tydelegvis også utanfor krimsjangeren. Herleg!

Dikt

Det fyrste og det siste eg tenkjer på
er andletet ditt
Slik svalar eg saknet av deg


Hilde Myklebust
(frå Berre dagar seinare, Samlaget 2005)

Arto Paasilinna: Harens år

I mange år las eg bare norsk og svensk litteratur (og mykje av det var krim). Eg veit ikkje kvifor, men eg er nok nokre gonger (men slett ikkje alltid) av av den typen som tykkjer at det kjende er det tryggaste. Det norske og svenske landskapet og livet kunne eg identifisere meg med, så dermed valde eg bøker derfrå. Eg veit ikkje, det var vel litt tilfeldig og. I alle fall har ting endra seg: Med lesesirkelen var det brått ikkje bare eg som bestemde kva som skulle lesast, og dermed fann eg ut (surprise, surprise) at det var eit vell av god litteratur der ute - frå alle verdsdelar. Dermed kjem bøker som eg elles aldri ville vurdert å lese, som Harens år, med i utvalet av bøker som kan hende er lesverdige, og derfor kan lånast heim. Då det skulle bunkrast bøker før ferien, hamna den i bunka, og vart temmeleg raskt teken fram for å lesast.

Vatanen, ein finsk journalist, og fotografkollegaen hans er ute på oppdrag på den finske landsbygda, og køyrer i vanvare på ein liten hareunge. Medan fotografen vil køyre vidare, vil Vatanen stoppe og ta seg av haren, og det endar med at journalisten gjev seg ut på ei (endelaus?) ferd i skog og mark og landsbygd, der han møter mange rare personar, og kjem oppi nokre merkelege hendingar. Eg kosa meg med denne boka i starten; ho var lettlesen og underhaldande, og eg lo høgt fleire gonger. Men på eit eller anna tidspunkt var eg metta. Eg veit ikkje om det var humøret mitt eller boka, men i alle fall la eg ho hardt frå meg då eg var over halvvegs (og det gjer eg svært sjeldan; 30 sider plar halde for å sjå om boka er noko for meg eller ikkje), og har sidan ikkje sett på henne. Det vart for mykje finsk meiningsløyse, som ein overdose Kaurismäki-filmar (5 på ein kveld, eller der omkring, viss de skjønar kva eg meiner?), eller kan hende humoren eg slutta å skjøne. Var i ferd med å levere henne inn att til biblioteket, då eg kom på at eg kan hende måtte blogge om henne for å høyre om andre sine erfaringar.

Dikt

HENTET

Barn
har en egen måte

å bruke språket på.
I barnehagen der

sønnen min går,
blir de for eksmpel ”henta”.

Sunniva, du er henta! roper
de, når for eksempel Sunniva

blir hentet, og Sunniva
slipper det hun har i hendene

løper hvinende
nedover skråningen

rett
i armene på den

som står ved poreten
og er kommet for å hente.

Når også jeg en gang
får øye på

at noen står i porten
og skal hente meg

da håper jeg
at det vil skje

nøyaktig slik.

Johann Grip
(frå Enkle dikt, Cappelen 2003)

Mark Haddon: Den merkelige hendelsen med hunden den natten

Forlaget skriv: "Christopher er femten år og lider av en mild form for autisme. En dag finner han hunden til Mrs Shears stukket i hjel med en høygaffel og bestemmer seg for, som selveste Sherlock Holmes, å løse mysteriet." Dette er ei svært spesiell bok om ein svært spesiell gut. Det er Christopher sjølv som er forteljar i boka, og det er interessant å sjå livet og hendingar gjennom augene og tankane til ein autist. Dette er ei god bok, og ei annleis bok, men eg har ein advarsel: Ikkje les på baksida av boka før du har lese henne ut, ikkje gjer det. På denne som på mange andre bøker meint for eit vakse publikum, har forlaget skrive for mykje på vaskeseddelen (eg har bare sitert starten ovanfor). Så mykje at det kan øydeleggje for litt av lesegleda. Dette skjer så godt som aldri på bøker for barn (heldigvis), og det er rart at ikkje forlaga i iveren sin etter å la nokon få lyst til lå lese boka er flinkare til å porsjonere ut kor mykje som bør skrivast også for vaksne.

Den offisielle opninga

Eg har ikkje laga nokon blogg før, og ikkje har eg lese nokon blogg frå starten av heller, så eg veit ikkje korleis ein plar å starte. Eg hadde jo eigentleg ein plan sjølv, men eg vart så ivrig i går etter å sjå korleis bloggen blei sjåande ut at eg gløymde erklæringa eg hadde tenkt å kome med. Den kjem her:

Dette vert ikkje ein blogg om privatlivet mitt eller om jobben min. Dette vert ein blogg om bøkene eg har lese, om bøkene eg vil anbefale til andre, og ein blogg der bøker kan diskuterast. Og så dikta, dei må eg ikkje gløyme. Eg er svært glad i dikt, og vil nok legge ut ein del av dei eg liker godt. Viss eg kan inspirere nokon til å lese nokre av dei bøkene eg har lese, er det gildt. Eg har sjølv blitt inspirert til lesnad gjennom bokbloggar no i sommar. Dersom andre kjem med kommentarar om bøker og med boktips til meg her på bloggen min, vert eg og glad.

Dikt

noe vakkert

det går opp for meg at jeg har skrevet 77 sider uten å si at himmelen er fantastisk vakker og har vært det hele uken, hele måneden, hele himmelen i hele november, vært vakker, og det samme har byen min, og gatene, og snøen i gatene, og fotsporene dine i snøen, og månen om kvelden og nettene, ikke et ord, går det opp for meg, om månen om kvelden og nettene, kveldene våre, med det skinn inn i rommet, et skinn fra gatene, et skinn i huden din, hver kveld, hele november, en teint, av byen og himmelen og deg

Nils-Øivind Haagensen
(frå Nils-Øivind Haagensen skriver, Cappelen 2005)

Nils-Øivind Haagensen: Nils-Øivind Haagensen skriver

Dedikasjonen i denne boka er nydeleg:

i "Oder" skriver Fernando Pessoa til Chloe og Lydia, i "En følsom tid" skriver Rune Christiansen til Kristin og Heidi og Marianne, i "Fødselsdagsbrev" skriver Ted Hughes til Sylvia Plath, i "Ariel" skriver Sylvia Plath til Ted Hughes, i "The pill versus the springhill mine disaster" skriver Richard Brautigan til Marcia Pacaud fra Montreal, i "Los conjurados" skriver Jorge Luis Borges til Maria Kodama, i "Moy sand and gravel" skriver Paul Muldoon til Dorothy, i "Det omöjliga" skriver Göran Sonnevi til Lena, i "Isla negra" skriver Pablo Neruda til Terusa og Rosaura og Delia og Josie Bliss og her skriver jeg til deg, søta

Dette er ei lita bok, ei diktsamling i følge forlaget og forfattaren. Ikkje alle tekstane som ser ut som dikt etter mine (snevre?) omgrep. Men dei er nydelege. Små kjærleikserklæringar frå Nils-Øivind til Anna, anten i form av brev, dikt eller andre småtekstar. Eg har lese boka frå perm til perm (rettare sagt: Eg er ikkje heilt ferdig enno, men det er på det viset eg les henne i alle fall), men ho må nytast i små porsjonar om gongen, så eg har vel brukt 2-3 veker på henne til no, og lese andre bøker innimellom. Sjølvsagt er også mange av einskildtekstane vakre i seg sjølv, men som eit heile vert det ei lita forteljing om desse to, Anna og Nils-Øivind. Les og nyt!